Moeder voel ik me. Geen meisje, geen vrouw, geen zakenmadam of sexy minnares. Moeder. Het coconnen is begonnen en de kwaaltjes zijn er dit trimester ook. Als ik me omdraai voelt het alsof ik de Himalaya mee draag en ook slapen gaat niet meer vanzelf. Mijn bekkengebied zeurt steeds op een andere plek en ik voel me een oude taart qua rust die ik nodig heb. Het is nog steeds bijzonder de zwangerschap maar ik ben er tegelijkertijd klaar mee. Het gedoe, de veranderingen, de vermoeidheid. Ik voel verzet want ik wil me niet zo voelen. Ik wil fit zijn, energiek en 200% actie.
Ik wil fit zijn, energiek en 200% actie.
Ook ben ik bang. Omdat het kindje ‘verkeerd’ ligt, in een stuitligging. Ik maak me zorgen als de baby niet zoveel beweegt als normaal en voel me verantwoordelijk voor zijn welzijn. Tevens raak ik nu toch lichtelijk angstig voor de bevalling. Terwijl ik het daarvoor alleen als iets prachtigs zag, iets natuurlijks waar ik enorm naar uit keek. Nu vraag ik me af of ik geen keizersnede moet ondergaan, daardoor 4 weken niets kan, of de baby nog wel zal draaien, wat het effect is van een uitwendige draaiing… stress.
De enige constante is verandering…
Zojuist ben ik de dag gestart met een wandeling van een half uur. Hoofd in de wind, zon in mijn gezicht, het water stromend naast me door de rivier. Het besef dat alles constant veranderd drong tot me door. Niet alleen de baby groeit ieder moment, ook ik verander elke minuut, elke seconde. Elke seconde is anders. Elke seconde is er een dichter bij de dood.
Klinkt cru? Dit besef is voor mij juist heel mooi. Het besef van eindigheid, sterfelijkheid. Ooit houd jij op te bestaan, ooit houd ik op te bestaan. Als je jezelf echt een moment beseft dat je leven niet voor altijd is kan je meer liefde ervaren en meer genieten van wat er wel is. NU.
Elke seconde is er een dichter bij de dood. Dat besef laat me meer genieten van wat er wel is. NU.
Genieten van wat er is geeft ruimte. Het leidt me naar andere inzichten, naar mezelf. Want is een stuitligging ‘verkeerd’? Het wordt me verteld en daarom focus ik daarop, maar wat als het kindje zo ter wereld wil komen? Of wat als het pas geboren wordt met week 42 en de baby dus nog alle tijd heeft om te draaien en in te dalen. Wat als de baby een hele goede reden heeft om zo te liggen?
Waarom dan vasthouden aan paniek, angst, een stram lichaam en verkrampte gedachten? Als ik ook kan kiezen om er van te genieten. Wetende dat er tijd genoeg is en juist weer vertrouwen op moeder natuur.
Ik lees over een natuurlijke stuitbevalling die goed is verlopen en dat steunt me. Daarnaast geeft de open blik me meer rust en vertrouwen. De diverse opties en mogelijkheden die er zijn, in plaats van enkel de optie dat het nu ‘verkeerd’ is.
Nog steeds voel ik ook angst, maar ik hoef er niet van weg. Vandaag blijf ik bij mezelf en zal ik koesteren wat er is. Het mag er zijn.
Vertrouwen op moeder natuur.
Alle moeders die me voor zijn gegaan, iedereen die leeft, we zijn allemaal geboren op onze eigen wijze. Ik heb vertrouwen in mezelf en de baby, die volgens mij al heel goed weet wat die wil en eigen keuzes maakt. Wat er ook gebeurt.
Het moment omarmen. Vertrouwen op de verandering. Het is niet altijd makkelijk maar het proberen waard.
x
Hanneke
Ha Hanneke, zo herkenbaar! Knap dat het je lukt die vicieuze cirkel te doorbreken. En goed dat je het openbaar zegt. Die eerijkheid miste ik soms wel. En 34 weken, dan hoeft de kleine nog niet per se goed te liggen toch? En stuitbevallingen zijn ook al zo veel gedaan:)! Wij vrouwen en wij babies kunnen dat. Vertrouwen is en blijft het belangrijkste. Dat merk ik nu ook nog. Felix is nu bijna 4.5 maanden en soms is een ritme zoek. En dan zou ik volgens de literatuur moeten ingrijpen en sturen (dus helemaal Felix z’n signalen negerend) om hem in het gemiddelde ritme enzo te krijgen. Nou ik heb dat 2x geprobeerd en dat resulteerde in een hele ontevreden Felix en een super nerveuse ik, want ik mocht m’n gevoel niet meer volgen dus wist ik meteen helemaal niet meer wat dan goed was. Uiteindelijk voelde ik dan echt dat dit niet de manier voor ons was en sprak ik naar mezelf en Felix uit dat ik erop vertrouw dat hij doet wat hij nodig heeft. En voila, binnen 2 dagen was het ritme weer terug. Ons ritme. Dat voor ons werkt 🙂 Hopelijk heb je hier wat aan. Bij mij werkt het echt om regelmatig mezelf eraan te herinneren dat ik Felix 100% vertrouw en mezelf ook. En dat wat daar uit voort komt goed is:)
Fijn om te lezen Nicke dat je er wat aan hebt! Doet me goed dat te horen 🙂 Mooi beschreven ook hoe je jouw eigen weg volgt <3 Daar geloof ik ook in. Je lijf en je intuïtie weten het het allerbeste. Hele fijne dag! Liefs Hanneke