Moeder voel ik me. Geen meisje, geen vrouw, geen zakenmadam of sexy minnares. Moeder. Het coconnen is begonnen en de kwaaltjes zijn er dit trimester ook. Als ik me omdraai voelt het alsof ik de Himalaya mee draag en ook slapen gaat niet meer vanzelf. Mijn bekkengebied zeurt steeds op een andere plek en ik voel me een oude taart qua rust die ik nodig heb. Het is nog steeds bijzonder de zwangerschap maar ik ben er tegelijkertijd klaar mee. Het gedoe, de veranderingen, de vermoeidheid. Ik voel verzet want ik wil me niet zo voelen. Ik wil fit zijn, energiek en 200% actie.

Ik wil fit zijn, energiek en 200% actie.

Ook ben ik bang. Omdat het kindje ‘verkeerd’ ligt, in een stuitligging. Ik maak me zorgen als de baby niet zoveel beweegt als normaal en voel me verantwoordelijk voor zijn welzijn. Tevens raak ik nu toch lichtelijk angstig voor de bevalling. Terwijl ik het daarvoor alleen als iets prachtigs zag, iets natuurlijks waar ik enorm naar uit keek. Nu vraag ik me af of ik geen keizersnede moet ondergaan, daardoor 4 weken niets kan, of de baby nog wel zal draaien, wat het effect is van een uitwendige draaiing… stress.

De enige constante is verandering…

Zojuist ben ik de dag gestart met een wandeling van een half uur. Hoofd in de wind, zon in mijn gezicht, het water stromend naast me door de rivier. Het besef dat alles constant veranderd drong tot me door. Niet alleen de baby groeit ieder moment, ook ik verander elke minuut, elke seconde. Elke seconde is anders. Elke seconde is er een dichter bij de dood.

Klinkt cru? Dit besef is voor mij juist heel mooi. Het besef van eindigheid, sterfelijkheid. Ooit houd jij op te bestaan, ooit houd ik op te bestaan. Als je jezelf echt een moment beseft dat je leven niet voor altijd is kan je meer liefde ervaren en meer genieten van wat er wel is. NU.

Elke seconde is er een dichter bij de dood. Dat besef laat me meer genieten van wat er wel is. NU.

Genieten van wat er is geeft ruimte. Het leidt me naar andere inzichten, naar mezelf. Want is een stuitligging ‘verkeerd’? Het wordt me verteld en daarom focus ik daarop, maar wat als het kindje zo ter wereld wil komen? Of wat als het pas geboren wordt met week 42 en de baby dus nog alle tijd heeft om te draaien en in te dalen. Wat als de baby een hele goede reden heeft om zo te liggen?

Waarom dan vasthouden aan paniek, angst, een stram lichaam en verkrampte gedachten? Als ik ook kan kiezen om er van te genieten. Wetende dat er tijd genoeg is en juist weer vertrouwen op moeder natuur.

Ik lees over een natuurlijke stuitbevalling die goed is verlopen en dat steunt me. Daarnaast geeft de open blik me meer rust en vertrouwen. De diverse opties en mogelijkheden die er zijn, in plaats van enkel de optie dat het nu ‘verkeerd’ is.

Nog steeds voel ik ook angst, maar ik hoef er niet van weg. Vandaag blijf ik bij mezelf en zal ik koesteren wat er is. Het mag er zijn.

Vertrouwen op moeder natuur.

Alle moeders die me voor zijn gegaan, iedereen die leeft, we zijn allemaal geboren op onze eigen wijze. Ik heb vertrouwen in mezelf en de baby, die volgens mij al heel goed weet wat die wil en eigen keuzes maakt. Wat er ook gebeurt.

Het moment omarmen. Vertrouwen op de verandering. Het is niet altijd makkelijk maar het proberen waard.

x

Hanneke

Bekijk hoe wij omgaan met persoonsgegevens in onze Privacyverklaring.