Voor het eerst ervaar ik de verantwoordelijkheid van moeder worden. We zitten in een busje op weg naar zee en slippen over de weg. Daarnaast is een afgrond. De zeven anderen in de bus blijven redelijk kalm maar ik ben bang. Doodsbang. Als er maar niets gebeurt met de baby. We arriveren veilig bij het strand.
Aan mezelf dacht ik geen seconde besef ik achteraf.
Alles voor het kindje.
Zo is het dus vanaf nu.
Voor altijd verantwoordelijk voor een ander.
Voor altijd willen zorgen en koesteren, beschermen.
De moederliefde die ik nu al voel is zo onvoorstelbaar groot. Het is bizar deze ervaring, iets wat ik niet voor mogelijk hield. Iets wat fantastisch voelt en beangstigend.
Kan ik dit wel?
Hoe zal het zijn?
En vooral: durf ik los te laten en te vertrouwen.
Tijdens een avond meditatie komen er tranen.
Ik voel oerliefde en oerangst.
Ik wil het zo graag goed doen.
Alles geven voor die kleine.
En dan begint die enorm te schoppen en bewegen.
Alsof ik een boodschap krijg van het kind.
Vertrouwen mama.
Wat is die al wijs.
Ik geniet van de tranen die over mijn wangen stromen en van het wonder in mijn buik.
Het is er allemaal tegelijk.
En ik vertrouw dat het goed komt.
Hanneke
PS dit stuk schreef ik toen ik 29 weken zwanger was maar ik wilde het graag nog delen.